از سیاست چه میدانی؟!

 مسعود کریمی بیرانوند

 

سیاست از جمله مفاهیمی است که درک آن سهل و ممتنع است. غالب مردم از سیاست حرف می زنند، اما دانشمندان علم سیاست هنوز در مورد اصل مفهوم آن دچار اختلاف نظر زیاد هستند. بسیاری از مشکلات جامعه و عالَمِ سیاست نیز از همین سوء برداشت ها نشأت می گیرد. از کنفوسیوس، حکیم معروف چین باستان پرسیدند؛ برای رهایی از وضعیت شوم باید چه تدابیری اندیشید؟ او چنین جواب داد: «باید کاری کرد که واژه ها در معنای درست خود به کار روند... وقتی کلمات دقیق نباشند، حکم ها روشن نیست، کارها رونق نمی گیرد، مجازاتها به جا اعمال نمی شوند و مردم سر از کارها در نمی آورند» (1). آیزایا برلین، فیلسوف سیاسی اهل انگلستان هم معتقد است؛ «این آشفتگی های مفهومی، به آشفته فکری می انجامد و آشفته فکری هم به وحشیگری در عمل» (2).

از ماست که بر ماست!

مسعود کریمی بیرانوند

«خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی دهد، مگر آن که خود بخواهند سرنوشتشان را تغییر دهند» (سوره رعد، آیه 11)

 

یکی از دستاوردهای انقلاب اسلامی این است که هوشیاری و مطالبه گری سیاسی مردم و سطح توقع آن ها از حکومت را بسیار بالا برد. ملّتی که در طول قرون متوالی جرأت ابراز نظر و انتقاد از کاخ نشینان و بالادستان را نداشت، به یکباره مسئولان (و دیگر نه حاکمان) را یگانه عامل ریز و درشت مسائل و مصائب خود می دانست، مسئولانی که محصول انتخاب خود آن ها بودند، مستقیم یا باواسطه!

9 دی 1398

مسعود کریمی بیرانوند

 

رهبر معزز انقلاب: «در قضایای سال ۸۸ که دشمن تصور می‌کرد طراحی ده‌ساله‌ی او بر ضد جمهوری اسلامی به نتیجه رسیده است، ملت ایران باقدرت در صحنه حاضر شد و بر دهان مخالفان و معارضان بین‌المللی زد؛ چه برسد به مزدوران داخلی آنها که در مقابل عظمت ملت ایران به حساب نمی‌آیند» (1391/10/2)

 

10 سال از 9 دیماه 1388 گذشت، روزی که مردم آگاه ایران نقشه های 10 ساله دشمنان را نقش بر آب کردند. دشمنانی که سالیانی دراز با روش های استعماری و استکباری کشور ایران را تاراج می کردند، چهل سال است که به سیلی خوردن عادت کرده اند، هر بار با دقت، سرعت و قدرتی بیشتر.

 

استعمار صد ساله، جنگ هشت ساله و فتنه دویست روزه اکنون جای خود را به فتنه های مبتذل امروزی داده است که بدون مرکز و رهبر مشخص و واحد، ایدئولوژی و برنامه، نیروی انسانی آگاه و تشکیلات منسجم صرفاً درصدد سوء استفاده از مطالبات مردمی و سوار شدن بر موج نارضایتی های درون سیستمی آن هاست.

 

استکبار جهانی و دوستان داخلی آن ها که در سال 1388 نشان دادند، ارزشی برای مردم سالاری و حق انتخاب مردم قائل نیستند، این بار نیز که پیشاپیش نتیجه انتخابات سال 1398 را به زیان خود می بینند، اصل برگزاری انتخابات را نشانه گرفته اند، غافل از این که ملت بصیر و باتجربه ایران، پاسخ آن ها را با انتخاب افراد مومن و انقلابی پای صندوق آراء خواهند داد.