ابوالعجائب و درسهایی برای انتخابات

مسعود کریمی بیرانوند

 

علی علیه السلام را جامع اضداد دانسته اند. یکی از این ضِدَّین را امشب مرور می کنیم. ایشان به حق خود را شایسته ترین فرد برای حکومت می دانست و معرفی می کرد، اما در ظاهر تلاش زیادی برای به قدرت رسیدن انجام نمی داد.

«خوب می‌دانید که من از همه کس به خلافت شایسته‌ترم و به خدا سوگند تا هنگامی که اوضاع مسلمین روبه راه باشد و در هم نریزد و به غیر از من به دیگری ستم نشود همچنان خاموش خواهم بود» (نهج البلاغه، خطبه 73)

بازکاوی سیاست علوی روایتی نظام مند از آراء سیاسی امام علی علیه السّلام

نویسندگان: زهرا ملکشاهی مسعود کریمی بیرانوند محمدتقی اجیه

منبع: پژوهشنامه حکمت اهل البیت (ع) سال دوم تابستان 1393 شماره 2 (پیاپی 3)

 

چکیده: 

تحوّلات علمی و عملی در حوزه سیاست، به تولید نظریه های سیاسی نوین انجامیده که از این میان، نظریه نظام (سیستم) سیاسی، در عصر اخیر، جایگاه ویژه ای به خود اختصاص داده است. متأسفانه با وجود کاربرد بسیار اصطلاح «نظام سیاسی اسلامی» هنوز درک علمی و روشمندی از آن وجود ندارد. با توجه به ویژگی های مثبت و منفی تئوری مذکور، این نوشتار در پاسخ به پرسش امکان سنجی استخراج یک نظریه نظام سیاسی، از اندیشه ها و آموزه های مکتب علوی، نشان داده است که اندیشه سیاسی امام علی علیه السّلام، به صورت قوی، توان تولید الگویی صحیح و کارآمد را برای نظام سیاسی دارد. بر این اساس اهداف، مرزبندی، دانش، قدرت، ساختار و پیشرفت سیاسی اجزای شش گانه ای بوده که در نظریه نظام سیاسی علوی، به شکلی منسجم و جامع، پاسخ گفته شده است. در نهایت، در ضمن یک جدول، نتیجه گرفته شده است که وجه تمایز نظام سیاسی علوی، از نظام های سیاسی مادی، ریشه داشتن در جهان بینی الهی اسلامی است؛ به گونه ای که ویژگی های فوق الذکر، ناشی از مبادی و در راستای اهداف جهان بینی اسلامی است.

 

واژگان کلیدی: اسلام، حکومت، سیاسی، امام علی، نظام سیاسی